lunes, 28 de marzo de 2011

MANUEL ANTONIO, O POETA DO MAR, XA TEN MUSEO EN RIANXO

Por Comoxo

Este domingo, 27 de marzo, a prensa fíxose eco dunha noticia que debe alegrar a todos, especialmente aos rianxeiros: a inauguración da casa museo do poeta Manuel Antonio.
Neste intre, debemos agradecerlle a Pedro Piñeiro que fixera realidade o que tanto se anhelaba no pobo; tamén a Carmucha Domínguez Pérez, por non poñer ningún tipo de impedimento para que a casa albergara o legado do seu parente, que ela mesma axudou a incrementar coas súas doazóns.  
Quixera recordar agora, o acontecido en abril de 1956, cando Manuel Antonio era descoñecido para unha gran maioría, menos para un grupiño de amigos (Borobó, Rogelio Pérez, García Sabell, Máximo Sar...). Eles foron os que se achegaron a unha casiña, situada no Campo da vila, hoxe aínda en pe, que habitara o poeta e súa nai, dona Pura Sánchez, para tentar coller o seu legado e salvalo da “queima”. E lográrono, sen dúbida. 
Nada máis entrar, atoparon diversos manuscritos “especialmente cartas, de las que guardaba celosamente el borrador. Los hallazgos se suceden sin interrupción: textos literarios inéditos; otros que prueban la paternidad de escritos aparecidos en la prensa sin firma alguna; libros dedicados a Manuel Antonio, con cuyos autores sostuvo en vida estrecho contacto. Hallamos también objetos de uso personal de patético valor: varias pipas; la maquinilla de afeitar con su provisión de cuchillas, ahora arcaicas; cuchillos marineros y... ¡aún algunas de las medicinas con las que inútilmente de intentó atajar su mal!”
Segundo Máximo Sar, “Manuel Antonio tenía pasión de coleccionista. Coleccionaba sellos y, en su época juvenil, reunía cromos y tapas de cajas de fósforos que, dicho sea de paso, eran de mejor gusto que las que circulan hoy en día. Realmente hay que agradecer a la madre del poeta la cuidadosa conservación de todos estos objetos que de tanta utilidad serán al Dr. García Sabell para la reconstrucción del cuadro psicológico”.
De Rianxo foron á casa de dona Pura Sánchez, neses intres algo enferma, que posuía na Trabanca de Abaixo-Padrón. Alí atoparon “entre otras muchas cosas nada menos que una libreta de poemas inéditos”.
Á noitiña iniciaron o regreso, “no sin antes haber calculado Borobó la indecible sorpresa de los futuros investigadores del poeta de Rianxo, el día que comprueben haber alcanzado un terreno en el que las posibilidades de exploración fueron totalmente agotadas. Ahora tiene la palabra García Sabell

(Tras las huellas de Manuel Antonio. Por Máximo Sar. La Noche, 21-4-1956).