domingo, 23 de octubre de 2011

FAUSTINO REY ROMERO: ¡SPES NOSTRA, SALVE!

Por Xosé Comoxo

Cando Faustino escribe esta poesía (¡SPES NOSTRA, SALVE!) , contaba con 19 anos, e dende a súa parroquia de Isorna-Rianxo, comezaba a enviar pequenos traballos á prensa de Compostela; por exemplo "Con flores a María" (ademais da poesía). Nesas datas lía aos máis insignes mestres da fala; por exemplo ao ilustre José Lesta Meis, e a súa obra "Manecho o da rúa". Son intres nos que se preguntaba "¿Por qué yo, como el héroe de la novela, no correspondía a mi vocación literaria? ¿para qué leí lo más granado de nuestra literatura castellana y gallega?, chegando á conclusión de que lendo aos mestres ía sacar en limpo, "amén de otros provechos, el de una esmerada y primorosa formación literaria". No medio desas cavilacións, intentará buscar un tema para acometelo, "pluma en ristre". É aquí a orixe da súa primeira publicación en prosa, "puesto que en verso ya publiqué otra de reducidas dimensiones, titulada "Un día de Difuntos":

"María, madre mía: Yo te pido que protejas a España y a toda la humanidad y a mí me lleves de la mano en mi peregrinación por este valle de lágrimas.
Te hago asimismo ofrenda de mi pluma al consagrarte mi primera publicación, y hoy, oh madre mía, que antes de que escriba una sola línea contra la religión católica, apostólica y romana, a la que me honro en pertenecer, que se seque mi brazo derecho y el cerebro que diete tamaños dislates”


¡SPES NOSTRA, SALVE!

Dalle, ouh Deus, a iste meu inteleuto
un chisquiño da túa sabencia;
fai que a musa se mostre ispirada
pra gabanza da túa Nai Tenra.
N'os meus beizos ponme
dolcísemas pregas,
para que a cotío,
dend'e eiquí d'a terra
ll'as mande aló ó Ceo
onde a muller bélida
compracida m'escoita y'en troques
un asento n'a Groria me dea.
Os que camiñanos
envoltos n'a brétema
de mouras tristuras,
de coitas e penas,
coal potente faro,
Virxen, alumea.
Á veira d'o leito
n'a hora derradeira,
garimosa dirásll'o doente
qu'a dór amarguea,
en eterna dita,
en ventura eterna,
n'o Ceu trocarase
onde se acha inteira,
pois eiquí sempre está misturada
de bágoas, de penas...
...

Spes Nostra, Salve!
Salva ós fillos d'Eva!

Faustino Rey Romero, 1940

1 comentario:

  1. Hola: me ha gustado mucho esta entrada. Faustino Rey era primo de mi abuelo José María Figueira, de Quintáns- Isorna. Murió en Argentina.
    Gracias por la entrada Xosé.

    ResponderEliminar