Eu sempre entro no banco ou na caixa con desconfianza, porque son fáciles obxectivos dos ladróns, centroeuropeos o de outras latitudes, que, só pasar a porta, berran: “¡Todos ao chan, que isto é un atraco, e o que chisque un ollo fica sen el!”, ao tempo que che meten a punta da pistola tras da orella. Endexamais pasei por tal apuro; pero cando estou dentro, na cola, fago un estudo psicolóxico do que chama o timbre... e non son eu só.
Non sei que pasa nestas oficinas, que os que están a falar co empregado, mesmamente semella que confesan os seus pecados, que deben ser moitos. Normalmente son pailáns que non saben por onde andan.
--E mire vostede: estos númaros que veñen eiquí enriba son os meus intreses?
--Non señor, son claves.
--¡Ah,claro! –di o cliente, que non entendeu un carallo--¿E se ven por eiqui un meu sobriño que é algo pillabán e pide cartos da miña parte?.
--Estea tranquilo, que somentes pode retirar efeutivo desta libreta ou vostede ou quen teña poder do Notario.
Nisto chaman á porta e os da cola, que agora somos máis, ollamos para o novo, que é pequeneiro, con mostacho e bastante coxo, o que parece serenarnos porque non pode correr.
--¿E se o sobriño –insiste o pesado—lle pide o Notario un papel deses?
--Non llo da, se non vai vostede a firmar con el.
--Eu firmo polo carallo; que traballe, que ten bo lombo.
Segue a conversa sobre outros aspectos da mesma cuestión e non sei a onde chegarían, porque perdín a paciencia e largueime, total eu só quería que me cambiaran un billete de vinte por dous de dez.
NA FERRAXERÍA
Ou
tro sitio ao que tes que ir con tempo, e disposto a te aburrir, é á ferraxería, porque eu, cada vez que vou, hai un cliente vestido cun mono, e unha chea de ferranchos raros enriba do mostrador, e ao outro lado un dependente a se explicar. Precisamente, onte tiña na man un chintófano, que non sei para qué sirve, do cal desenroscou unha peza e amosouna como unha gran cousa.
--É o millor que temos da marca Uwitherm; ti aplícalle o reóforo e esquécete.
O obreiro dálle voltas á peza entre as mans.
--¿Leva selector?
--Ten selector, botón expansif e corrector.
--¿Non a roen os ratos?
--Deso nada, porque vai protexido por unha capa de colaxín repelente.
--¿E non terás outra cousa por aí?
--Home, téñoas de melanita con polinivil, microcursor e reactivador automático, e outras máis que inda me chegaron onte e que non son machiembradas, que levan soldadura de lumerolh nos remaches e imbricadora retardada no resto; pero non son de tan bo resultado.
Pasou unha hora e seguen no estudo do aparato.
--Bonito é, e o cabezal non digamos. Inda o podes poñer enriba do aparador, que os módulos de contacto nin se notan.
Pasou outra media hora, e entón tocoume a min.
--¿Qué vai ser, señor?
--Quería dous reais de alcaiatas (dixen encollido).
Doume o que lle pedín, pero o peor foi o remate do negocio, porque, fai uns anos, pagabas con cen pesetas, dábanche a volta e largábaste. Agora, non. Agora, dende que viñeron os ordenadores os ferraxeiros botan como media hora co rato na man, levando o cursor de paseo pola pantalla, pinchando aquí e acolá; logo repiten a xogada por si acaso, e despois revisan o rexistro para ver se están alí os meus dous reais, por fin a maquiniña fai un ¡tin! e sae por unha regandixa a nota do custo da miña mercadoría.
É que o progreso elle así.
No hay comentarios:
Publicar un comentario